Να σε μισήσω είν`αργά αέρας με δροσολογά με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να σταματήσω το κακό σ`είχανε δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες. Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ κλειστά παραθυρόφυλλα να μ`αγαπάς πώς το`θελα. Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες. Αν κλάψω μη με φοβηθείς την ένοιωσα και πριν χαθείς μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο. Θα ρίχνω εκεί που περπατάς τον όρκο μας να τον πατάς κι ας με πονούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες Δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλο τέτοιο τραγούδι, που να μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή ενός ανθρώπου! Στίχοι που ταξιδεύουν στα πιο κρυφά μονοπάτια του μυαλού, εκεί που κρύβονται δειλά όλα εκείνα που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε. Ένα απίστευτο κομμάτι που με κάνει να ανατριχιάζω και να θέλω να το ακούω ξανά και ξανά. Κοιτάζοντας τα σχόλια στο youtube, παρα
“You say you love rain, but you use an umbrella to walk under it. You say you love sun, but you seek shelter when it is shining. You say you love wind, but when it comes you close your windows. So that's why I'm scared when you say you love me.”