4Warning

Ζούμε στην Αθήνα ,το κέντρο του πολιτισμού για την Ελλάδα. Πηγαίνουμε εκδρομή σε κάποιο χωρίο και σχολιάζουμε " καλά πως κοιτάνε έτσι;" , " μα πως μιλάνε έτσι ;" .Γιατί άραγε εμείς τι κάνουμε ; Νομίζουμε πως διαφερουμε από τα ζώα;  Οι άνθρωποι έχουν για κριτήριο τη λογική! Μα ποτέ δεν βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν ! Μάθαμε να διαχωρίζουμε εμάς απο την υπόλοιπη φύση ! Μα ξέχασα , εμεις ανήκουμε στον πολιτισμό ! Τι και αν ο πολιτισμός μας οδηγήσει σε μακροχρόνιο πλάνο στο τέλος αυτού του κόσμου , εμεις ανήκουμε στον πολιτισμό !  Μήπως όμως αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε "πολιτισμό μας " δεν μας ανήκει ; Ένα απλό παράδειγμα οι μέλισσες!  Οι οποίες τα τελευταία χρόνια εξαφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς ! Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει πως " Αν κάποτε οι μέλισσες αφανιστούν απο προσώπου γης , το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να της ακολουθήσει " Σύμφωνα λοιπόν με τους επιστήμονες η μαζική θανάτωση των μελισσών ευθύνεται στη χρήση των επικίνδ

Γιατί άραγε προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτούς που θέλουν να φύγουν ; Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια , να τους κάνουμε να μεινουν! Ματωνουμε για να τους κάνουμε να δουν πόσο πολύ τους αγαπάμε! Γιατί; Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πόσο τους αγαπάμε ! Απλώς εκείνοι δεν νιώθουν το ίδιο.. Και μακάρι ποτέ να μην χρειαστεί να πέσουμε στην παγίδα ότι θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό ! Πάντα θα κοιταζουμε την πλάτη τους καθώς θα φευγουν... Πάντα θα σφραγίζουμε εμείς τα τελεσίγραφα που εκείνοι έγραψαν .. Πάντα θα είμαστε ένα βήμα πίσω .. Και είναι τόσο άσχημο να βλέπεις τα γεγονότα να τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα! Και εκεί που νομίζεις ότι αγγίζεις την πραγματικότητα και χαϊδεύεις απαλά το μάγουλο του , στην ουσία χαϊδεύεις τον αερα. Γιατί εκεί μέσα υπάρχει ένα τεράστιο κενό που γράφει το όνομα σου με κεφάλαια γράμματα ! Έκλεισες τα μάτια και νόμιζες ότι ακούς τα πέταλα από το άλογο κι όμως λάθος ! Δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά σκουριασμένα σίδερα που ακουμπούσαν μαζί ! Και

Να σε μισήσω είν`αργά αέρας με δροσολογά με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να σταματήσω το κακό σ`είχανε δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες. Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ κλειστά παραθυρόφυλλα να μ`αγαπάς πώς το`θελα. Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες. Αν κλάψω μη με φοβηθείς την ένοιωσα και πριν χαθείς μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο. Θα ρίχνω εκεί που περπατάς τον όρκο μας να τον πατάς κι ας με πονούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες Δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλο τέτοιο τραγούδι, που να μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή ενός ανθρώπου! Στίχοι που ταξιδεύουν στα πιο κρυφά μονοπάτια του μυαλού, εκεί που κρύβονται δειλά όλα εκείνα που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε. Ένα απίστευτο κομμάτι που με κάνει να ανατριχιάζω και να θέλω να το ακούω ξανά και ξανά. Κοιτάζοντας τα σχόλια στο youtube, παρα

Παίρνοντας απόφαση να φτιάξω αυτό το μπλοκ, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς έναν ωραίο τίτλο . Καθισμένη λοιπόν στον καναπέ μου , προβληματίστηκα πολύ για το ποιος θα ήταν ο κατάλληλος τίτλος. Και έτσι ξαφνικά  ξεπήδησε μέσα από το μυαλό μου αυτό το όνομα. Που για να είμαι ειλικρινής , αρχικά πριν από μερικά χρόνια ήθελα να το χρησιμοποιήσω για μια μπάντα που σχεδίαζα. Τελικά μπάντα δεν υπήρξε ποτέ. Έτσι σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τον τίτλο εδώ μιας και πιστεύω ακόμα πολύ στην δυναμική του. Εν κατακλείδι και για να μην μακρηγορώ ήθελα απλώς να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία του ονόματος της σελίδας. Αφού πιστεύω πως για να είναι τόσο δύσκολο να κλείσεις τις σκέψεις σου μέσα σε έναν τίτλο , μάλλον θα είναι και σημαντικό. Βέβαια και να ήθελα να μακρηγορήσω , πιστεύω δεν θα τα κατάφερνα αφού η ιστορία μου είναι πολύ μικρή. Εε και πόση σάλτσα να χωρέσει σε μια ιστορία δέκα λεπτών. Μα για μια στιγμή! Τώρα τι κάνω ;