4Warning

Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει όλοι να τα έχουμε καλά με όλους! Και εκείνο που δεν καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο είναι γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να συγχωρούμε τους άλλους και να τους δίνουμε εκατό ευκαιρίες αφού το αποτέλεσμα θα είναι να κάνουν εκατό ίδια λάθη ! Αν κάποιος δεν μάθει από το λάθος του και το κάνει και δεύτερη φορά , σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει τις συνέπειες . Και εγώ αναρωτιέμαι τώρα , δίνοντας σε κάποιον και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία πως θα τον βοηθήσεις να καταλάβει ότι αυτό που κάνει έχει συνέπειες; Θέλουμε όλοι να δούμε "το καλύτερο". Πως θα βοηθήσουμε όμως να συμβεί αυτό διαλέγοντας πάντα την εύκολη οδό; Και εάν δεν δώσεις σε κάποιον την ευκαιρία να σε πληγώσει είτε να εκμεταλλευτεί ξανά το χρόνο και τον κόπο σου , είσαι σκληρός! Είσαι σκληρός που δεν τον αφήνεις να το ξανά κάνει. Άκουσε με έχει αλλάξει τώρα πια. Δεν παίζει καμία σημασία εάν εδώ και τόσα χρόνια που τον ξέρεις κάνει το ίδιο και το ίδιο ξανά , τώρα έχει αλλ

Αναμνήσεις , τόσες πολλές αναμνήσεις! Χαρούμενες, λυπηρές , γεμάτες ζωή και χρώμα , γεμάτες πόνο και δάκρυα. Δικές μας αναμνήσεις. Και όχι απλές εικόνες αλλά και μυρουδιές , συναισθήματα , χρώματα κ.α. Τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας.. τις αφήνουμε εκεί να κοιμούνται . Όμως έρχονται κάποια παγωμένα βράδια , βράδια που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς παρά να τις αφήσεις να ξυπνήσουν και να έρθουν πάλι στην επιφάνεια.  Και τότε μπορείς ξανά να δεις τα χρώματα , ήταν νομίζω πράσινο μπορεί και μπλε. Και φτάνει στα ρουθούνια σου εκείνη η μυρωδιά , πόσο οικεία μοιάζει ; Μα τώρα πια είναι ξένη. Και όμως σαν να μην σταμάτησες ποτέ να τα αισθάνεσαι όλα αυτά δικά σου , σαν απλά να κοιμήθηκαν για λίγο ώστε να αναβιώσουν πάλι με μεγαλύτερο πάθος . Μα στάσου τι λες; Εσύ μέχρι χθες τα θυμώσουν αμυδρά και μάλιστα γελούσες που κάποτε νόμιζες πως δεν θα ξεχνούσες .  Αλλά θυμάσαι ; Ναι θυμάσαι καλά! Μα είχα ξεχάσει φωνάζεις με όλη σου την δύναμη! Αλήθεια τα είχα ξεχάσει όλα! Προσπαθείς να πείσεις τον

Πως δεν θυμάμαι. Όλα τα θυμάμαι ! Μα αυτό που έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μου , εκείνο το βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα · Ε και τι έγινε ; Πως κανείς έτσι ; -Τι εννοείς πως κάνω έτσι ; Οι άνθρωποι μαθαίνουν απο τα λάθη τους , δεν συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια . - Κοίταξε να δεις εγώ στο είχα πει απο τη αρχή ! - Τότε γιατί δεν μ αφήνεις να φύγω ; Κάνε την επιλογή σου και πες:Τέλος μέχρι εδώ . Δεν θέλω,ποτέ δεν ήθελα . Πάρε εσύ την ευθύνη στα χέρια σου αφού εσύ δεν μπορείς ! - Και αν σε χάσω ; - Δεν θα με χάσεις , αν ήταν θα με είχες ήδη χάσει .. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή πως με είχα ήδη χάσει εγώ! Λογικό δεν νομίζεις ; Είχα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Με όση ευλάβεια και να τα κρατούσα κάποια στιγμή θα χάνονταν!   Αν μ' αγαπάς μην γυρίζεις πίσω , άσε να κρατήσω το πόνο συντροφιά ..  Όπου και αν πας την αγάπη παίρνεις , το σκοτάδι φέρνεις και τη συννεφιά.. 

Αν σκεφτούμε πως τα συναισθήματα είναι μικρά κουτάκια ,είναι σίγουρα ασφαλισμένα με μικρά λουκέτα. Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε τα "κουτάκια" του να ανοίγουν ανεξέλεγκτα και να αρπάζει ο καθένας ότι θέλει! Αν υποθέσουμε λοιπόν πως αυτή είναι μια εικονική αλήθεια , τότε ποιο είναι το κλειδί για κάθε λουκέτο; Μήπως οι λέξεις; Σίγουρα δεν είναι μόνο οι λέξεις ! Είναι ένα άγγιγμα , ένα βλέμμα , ένα ωραίο μήνυμα, μια ωραία σκέψη , μια απλή πράξη και πολλά άλλα. Όμως τι γίνεται αν οι λέξεις δεν είναι σωστές ; Έχουν αντίθετο αποτέλεσμα; Ανοίγουν μετά και λάθος "κουτάκι";. Και για να σταματήσω όλον αυτόν τον συνειρμό με τα κουτάκια , με μία φράση : Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει όμως κόκαλα τσακίζει. Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο από τις λέξεις ; Περισσότερο από την αλήθεια που κρύβουν πίσω τους ; Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μπορείς να αλλάξεις την αλήθεια σου! Μπορούν όμως οι άλλοι να κάνουν το ίδιο για εσένα ; Και πόσο μπορείς να κρυφτείς μέσ