Memories...

Αναμνήσεις , τόσες πολλές αναμνήσεις!
Χαρούμενες, λυπηρές , γεμάτες ζωή και χρώμα , γεμάτες πόνο και δάκρυα.
Δικές μας αναμνήσεις.
Και όχι απλές εικόνες αλλά και μυρουδιές , συναισθήματα , χρώματα κ.α.
Τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας.. τις αφήνουμε εκεί να κοιμούνται .

Όμως έρχονται κάποια παγωμένα βράδια , βράδια που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς παρά να τις αφήσεις να ξυπνήσουν και να έρθουν πάλι στην επιφάνεια. 

Και τότε μπορείς ξανά να δεις τα χρώματα , ήταν νομίζω πράσινο μπορεί και μπλε.

Και φτάνει στα ρουθούνια σου εκείνη η μυρωδιά , πόσο οικεία μοιάζει ; Μα τώρα πια είναι ξένη.
Και όμως σαν να μην σταμάτησες ποτέ να τα αισθάνεσαι όλα αυτά δικά σου , σαν απλά να κοιμήθηκαν για λίγο ώστε να αναβιώσουν πάλι με μεγαλύτερο πάθος .
Μα στάσου τι λες;
Εσύ μέχρι χθες τα θυμώσουν αμυδρά και μάλιστα γελούσες που κάποτε νόμιζες πως δεν θα ξεχνούσες . 

Αλλά θυμάσαι ;
Ναι θυμάσαι καλά!
Μα είχα ξεχάσει φωνάζεις με όλη σου την δύναμη! Αλήθεια τα είχα ξεχάσει όλα!
Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πάνω από όλα , μα εκείνος γελάει δυνατά.
Και τώρα μοιάζει εκείνος μαζί με το μυαλό σου να γελάνε ακόμα πιο δυνατά εις βάρος σου.
Σαν να παίζουν ένα παιχνίδι , ένα παιχνίδι στρατηγικής .
Μα στάσου , η στρατηγική χρειάζεται και λογική και στον έρωτα δεν υπάρχει λογική ~

Ίσως για αυτό να έχασες...

                                                                                    
Memories light the corners of my mind

Misty water-colored memories of the way we were

Scattered pictures of the smiles we left behind
Smiles we gave to one another for the way we were.
Can it be that it was all so simple then
Or has time rewritten every line
If we had the chance to do it all again, tell me, would we, could we

 Memories may be beautiful and yet
What's too painful to remember we simply choose to forget
So it's the laughter we will remember
Whenever we remember the way we were.
Memories