Αν σκεφτούμε πως τα συναισθήματα είναι μικρά κουτάκια ,είναι σίγουρα ασφαλισμένα με μικρά λουκέτα. Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε τα "κουτάκια" του να ανοίγουν ανεξέλεγκτα και να αρπάζει ο καθένας ότι θέλει! Αν υποθέσουμε λοιπόν πως αυτή είναι μια εικονική αλήθεια , τότε ποιο είναι το κλειδί για κάθε λουκέτο; Μήπως οι λέξεις; Σίγουρα δεν είναι μόνο οι λέξεις ! Είναι ένα άγγιγμα , ένα βλέμμα , ένα ωραίο μήνυμα, μια ωραία σκέψη , μια απλή πράξη και πολλά άλλα. Όμως τι γίνεται αν οι λέξεις δεν είναι σωστές ; Έχουν αντίθετο αποτέλεσμα; Ανοίγουν μετά και λάθος "κουτάκι";. Και για να σταματήσω όλον αυτόν τον συνειρμό με τα κουτάκια , με μία φράση : Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει όμως κόκαλα τσακίζει. Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο από τις λέξεις ; Περισσότερο από την αλήθεια που κρύβουν πίσω τους ;
Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μπορείς να αλλάξεις την αλήθεια σου! Μπορούν όμως οι άλλοι να κάνουν το ίδιο για εσένα ; Και πόσο μπορείς να κρυφτείς μέσα σε έναν χάρτινο πύργο; Πόσο θα αντέξει το χαρτί από τις καταιγίδες που έρχονται ;
Το θέμα είναι πως όλοι ξέρουμε την αλήθεια , όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις μέσα μας! Δεν θέλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι ξέρουμε! Και έτσι διαλέγουμε να φτιάχνουμε μικρές πραγματικότητες , για να νιώθουμε ασφάλεια! Και αφού φτιάχνουμε την μικρή και ωραία μας πραγματικότητα , δικαιολογούμαι τους πάντες και τα πάντα. Μα τι ωραία που είναι η ζωή! Και ξαφνικά κάποιος μας πετάει την αλήθεια στο κεφάλι και εμείς πέφτουμε και λιποθυμάμε. Το θέμα είναι όταν ξυπνάμε σε ποια πραγματικότητα ζούμε ;
Στους γκρεμούς θα παίζει πάντα η καρδιά...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου