Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λαβύρινθοι~


Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει όλοι να τα έχουμε καλά με όλους! Και εκείνο που δεν καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο είναι γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να συγχωρούμε τους άλλους και να τους δίνουμε εκατό ευκαιρίες αφού το αποτέλεσμα θα είναι να κάνουν εκατό ίδια λάθη ! Αν κάποιος δεν μάθει από το λάθος του και το κάνει και δεύτερη φορά , σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει τις συνέπειες . Και εγώ αναρωτιέμαι τώρα , δίνοντας σε κάποιον και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία πως θα τον βοηθήσεις να καταλάβει ότι αυτό που κάνει έχει συνέπειες;
Θέλουμε όλοι να δούμε "το καλύτερο". Πως θα βοηθήσουμε όμως να συμβεί αυτό διαλέγοντας πάντα την εύκολη οδό;
Και εάν δεν δώσεις σε κάποιον την ευκαιρία να σε πληγώσει είτε να εκμεταλλευτεί ξανά το χρόνο και τον κόπο σου , είσαι σκληρός! Είσαι σκληρός που δεν τον αφήνεις να το ξανά κάνει. Άκουσε με έχει αλλάξει τώρα πια. Δεν παίζει καμία σημασία εάν εδώ και τόσα χρόνια που τον ξέρεις κάνει το ίδιο και το ίδιο ξανά , τώρα έχει αλλάξει , έχει καταλάβει. Μπούρδες!
Εάν θέλουμε να δούμε αυτή την αλλαγή στον κόσμο θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τους ίδιους τους εαυτούς μας! Ποίος είπε πως το να κάνεις το σωστό είναι εύκολο ; Ποίος είπε πως δεν είναι επίπονο;
Φεύγει όμως ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου όταν δεν χρειάζεται πια να αντικρίζεις ανθρώπους στους οποίους έχει να πεις πράγματα που δεν λέγονται.. Ανθρώπους που πίσω από τις αναμνήσεις σας κρύβεται πόνος. Ανθρώπους που  αγαπάς και τους χαμογελάς νωχελικά . Με λίγα λόγια ανθρώπους που σου δημιουργούν παράπονο. Μεγάλο πράγμα το παράπονο, τρώει τα σωθικά σου!
Μην αφήνεις τον εγωισμό να σε καθοδηγεί! Δεν είναι καθόλου κακό να δείξεις το πόνο σου και να πάρεις την ευτυχία σου στα χέρια σου. Άλλωστε δυστυχώς η αγάπη από μόνη της δεν φτάνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να χτίζονται πάνω στο σεβασμό και την αγάπη ! Γιατί αυτό μας αξίζει!




Τι κι αν δεν μου μιλάς πια..
Τι κι αν δεν έχω ούτε εσένα, είμαι κι εγώ που δεν τα λέω σε κανέναν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Θυμάσαι ;

Πως δεν θυμάμαι. Όλα τα θυμάμαι ! Μα αυτό που έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μου , εκείνο το βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα · Ε και τι έγινε ; Πως κανείς έτσι ; -Τι εννοείς πως κάνω έτσι ; Οι άνθρωποι μαθαίνουν απο τα λάθη τους , δεν συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια . - Κοίταξε να δεις εγώ στο είχα πει απο τη αρχή ! - Τότε γιατί δεν μ αφήνεις να φύγω ; Κάνε την επιλογή σου και πες:Τέλος μέχρι εδώ . Δεν θέλω,ποτέ δεν ήθελα . Πάρε εσύ την ευθύνη στα χέρια σου αφού εσύ δεν μπορείς ! - Και αν σε χάσω ; - Δεν θα με χάσεις , αν ήταν θα με είχες ήδη χάσει .. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή πως με είχα ήδη χάσει εγώ! Λογικό δεν νομίζεις ; Είχα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Με όση ευλάβεια και να τα κρατούσα κάποια στιγμή θα χάνονταν!   Αν μ' αγαπάς μην γυρίζεις πίσω , άσε να κρατήσω το πόνο συντροφιά ..  Όπου και αν πας την αγάπη παίρνεις , το σκοτάδι φέρνεις και τη συννεφιά.. 

As he goes left and you stay right..

Γιατί άραγε προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτούς που θέλουν να φύγουν ; Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια , να τους κάνουμε να μεινουν! Ματωνουμε για να τους κάνουμε να δουν πόσο πολύ τους αγαπάμε! Γιατί; Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πόσο τους αγαπάμε ! Απλώς εκείνοι δεν νιώθουν το ίδιο.. Και μακάρι ποτέ να μην χρειαστεί να πέσουμε στην παγίδα ότι θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό ! Πάντα θα κοιταζουμε την πλάτη τους καθώς θα φευγουν... Πάντα θα σφραγίζουμε εμείς τα τελεσίγραφα που εκείνοι έγραψαν .. Πάντα θα είμαστε ένα βήμα πίσω .. Και είναι τόσο άσχημο να βλέπεις τα γεγονότα να τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα! Και εκεί που νομίζεις ότι αγγίζεις την πραγματικότητα και χαϊδεύεις απαλά το μάγουλο του , στην ουσία χαϊδεύεις τον αερα. Γιατί εκεί μέσα υπάρχει ένα τεράστιο κενό που γράφει το όνομα σου με κεφάλαια γράμματα ! Έκλεισες τα μάτια και νόμιζες ότι ακούς τα πέταλα από το άλογο κι όμως λάθος ! Δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά σκουριασμένα σίδερα που ακουμπούσαν μαζί ! Και

Λέξεις κλειδιά...

Αν σκεφτούμε πως τα συναισθήματα είναι μικρά κουτάκια ,είναι σίγουρα ασφαλισμένα με μικρά λουκέτα. Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε τα "κουτάκια" του να ανοίγουν ανεξέλεγκτα και να αρπάζει ο καθένας ότι θέλει! Αν υποθέσουμε λοιπόν πως αυτή είναι μια εικονική αλήθεια , τότε ποιο είναι το κλειδί για κάθε λουκέτο; Μήπως οι λέξεις; Σίγουρα δεν είναι μόνο οι λέξεις ! Είναι ένα άγγιγμα , ένα βλέμμα , ένα ωραίο μήνυμα, μια ωραία σκέψη , μια απλή πράξη και πολλά άλλα. Όμως τι γίνεται αν οι λέξεις δεν είναι σωστές ; Έχουν αντίθετο αποτέλεσμα; Ανοίγουν μετά και λάθος "κουτάκι";. Και για να σταματήσω όλον αυτόν τον συνειρμό με τα κουτάκια , με μία φράση : Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει όμως κόκαλα τσακίζει. Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο από τις λέξεις ; Περισσότερο από την αλήθεια που κρύβουν πίσω τους ; Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μπορείς να αλλάξεις την αλήθεια σου! Μπορούν όμως οι άλλοι να κάνουν το ίδιο για εσένα ; Και πόσο μπορείς να κρυφτείς μέσ